Öfken Caresizliktir Bilirim Yoldas

Yoldaş senin bir gülüşün

Bir dostunun yarasını saramıyorsa artık
Sen artık kendin değilsin!
Vur öfkeni dostuna!
Yansın dağlarca göllerce..
Dökülmeyen gözyaşım da boğulsun deryalarca..



Yitip giden devrimler gibi

Dost sesin dost gülüşlerin..
Şimdi çölde bir damla su
Sen artık kendin değilsin

Öfken çaresizliktir bilirim..

Çaresizliğine ölürüm!
Sesinde açan çiçeklere inan her şeyimi veririm



Sanma ki bir yitiktir hüzünlere sarılmam!

Sanma ki gülüm bu hüzün
Öldüğümde bitecektir..
Bir gün mavi bulutlara biner sonsuza giderim
Dost sesini duyana dek
Karanlığa gülümserim